คติธรรม?…ธงรบ ไปกับธงการค้า จะทำด้วยแบบไหน ไปกัน ดังนั้น จะทำเช่นไรได้บ้าง เพราะคนได้ใกล้ความสุข จากการมีธรรมะโคจร อันเป็นไปสม่ำเสมอ ท่านนั้นก็ย่อมว่า ตรงเวลากันหน่อยเถิ้ด , แต่ในแง่ ที่ให้ใจหาย ให้ใจร้าย ให้ใจเสีย ก็คงจะต้องเกี่ยง ให้เกี่ยว กระทำโวหารทำนองขมขื่น ตีคารมว่าเช่นนี้องุ่นเปรี้ยว! จะใส่ลงไปในทุกข้อความทำไม? จะ! ก็แค่ในเรื่องชาติภาษา และชาติตามโบราณสมัย ซึ่งคุณค่า และวิถีชีวิตของมนุษย์ในวันนี้ ย่อมเดินไปแล้ว เป็นอันมาก แล้วเพราะวันเวลา ไม่ว่าจะเปรี้ยวหวาน เค็มมัน หรือเผ็ด (ฉิบ!) ลงแต่เหตุถึงรสวิมุตติ์ไม่ทราบ เรื่อง ก็จะไม่ค่อย ได้คอยใคร พอไม่มีใจคล้อย ด้วยความสุข ด้วยใจโคจรที่สม่ำเสมอ เช่นนี้ กระทำธง ไว้ให้ใครแลเห็น เสียบ้าง เสนอ! แค่นไค้ แต่พูดได้ แต่ว่าพวกชาติเรา หรือว่าชาติภาษา หรือชาติในทางวัฒนธรรมอะไรพวกนี้ก็ตาม ไม่ใช่ทุกข์อย่างนั้น เพราะว่าประเทศของเรา ดูเหมือนจะมีคนชื่อ นิรุตติ์! มาก ๆ เป็นที่สุดในโลก ซึ่งค่า ก็คือ หากมีอยู่จริงย่อมอาจจะให้เเปรียบเทียบอุปมาฯ หมายความ ตามบทบาทแห่งความเป็นจริง ว่า โลกนี้ ให้ปรากฏมี ‘นิรุตติธรรม’ (เสียง ทำ!) อยู่แล้วมาก เป็นสรีระตามแหล่ง บทแห่งชาติภาษาไทย นับแหล่งโพ้น ก็ไปจากนี้ มากตั้งแต่นี้ , ความแต่ซึ่งพานภาระ ธุระธุชธง จรดจอมดำรงแห่งกระบี่ธุช ยุทธ์ แห่งซึ่งบาทนาคาเสถียร อันไรก็หายจากโบราณกันหมด เพราะรัฐชาติ และเครื่องชูตรา กระทำธงอย่างรัฐชาติ ชาติรัฐ ซึ่งบทธงแถบ รังสรรค์ แลตัวรัฐเอกราช ณ ที่สถาปนา ไปตามสมัยนี้แต่ว่าธงอักขระ กลับการณ์ ไม่ใช่ ธงอักขระว่าเป็นใหญ่ไปกว่าทั้งหมด เพราะว่าใครจะเป็นไรไปก็ช่าง เขาไม่ลดธงให้เลย เพราะเขาย้อนว่า นี้เป็นธงอักขระธรรม เป็นตราศาสนา เป็นพระเจ้าอันไม่ยอมลดลงให้ใครเป็นใหญ่ เป็นน้อยแก่อะไรทั้งนั้น เพราะนิยามอยู่ที่ จะแทนอมตะ ซึ่งธงอักขะตามบทศาสนา ไปมากเช่นนั้น ก็เลยไม่ลดให้ เพราะดีแต่บทการไม่ทราบบริขาร อันเครื่องของสิ่งใดเป็น ‘อลคัททะ’ คือท่านไม่รู้ ท่านไม่พบว่า นี้เป็นธงเอกชนหรือ เป็นธงปัจจัตตัง หรือ? อย่างไรกันแน่ ไม่รู้จัก? ก็ไม่รู้จะลดจะเพิ่มอย่างไรให้หมดแล้ว นับไปนี้ ท่านก็เลยไม่ให้มีการเคารพด้วยการลดธงอันนั้น ๆ ให้ เพราะไม่เห็นเสียว่าเกี่ยวกับวิธีการหรือสีสัน แต่บทเกี่ยวกับว่า ทั้งเราทั้งเขา จะทำเป็นตราชู ตราเชิด เกิดการณ์ทุก ๆ อาการ ซึ่งอันมิยอม ให้ศักดิ์ศรี และความศักสิทธิ์ นี้ จบลงไปได้ตกลง แต่ว่า ธง! ไม่ใช่ตรา ธง เพราะจะให้เห็นภูเขาซึ่งจะพริ้วมิได้ แต่กับธงปัจจุบันกำหนดว่า พริ้วได้ แลเล็ง ต้องมีจังหวะ ต้องมีเวลา มีแถบสี แล้วอันนั้นต้องควร ที่จะต้องวาดธรรมชาติสีสัน ไปตามจังหวะ และเวลาของเรื่อง จึงอำนวยให้ความสุข, แต่ว่าการเชิด หรือที่ใครจะชูตราอะไร? ให้เป็นแท้ถาวร พ้น เป็นนิรันตราย จนจบสิ้นเหตุแห่งการที่จะมีมนุษย์ใจสู้ เช่นนั้น ๆ ความ ก็จงอย่าจัดว่าเป็นประเภทธง ตามประเภท แต่จงจัดว่าเป็นธรรม , ซึ่งธรรม! ก็ย่อมมีไปด้วย ๒อย่าง คือพุทธธรรม ๑ และอภิธรรม ๑ คือสมมุติที่ไม่ใช่บุคคล ซึ่งคือ ‘อภิ’ ใดนั้น ฉะนั้นเอง น่าควรที่จะต้องเรียกว่า บทปริวรรต! ซึ่ง ความอันใดแต่ยังไม่อาจจะปริวรรต เช่นนั้นคนก็ไม่อาจที่จะให้ชูขึ้น เพราะเหตุด้วย เป็นการค้างคา ลงสลัก อยู่ทำนองที่น่าจะห่วง ถึงต้องสรุปว่า จำต้องมีธรรมปริวรรต หรือธรรมานุวัติปริวรรต…
คติธรรม?
返信削除…ธงรบ ไปกับธงการค้า จะทำด้วยแบบไหน ไปกัน ดังนั้น จะทำเช่นไรได้บ้าง เพราะคนได้ใกล้ความสุข จากการมีธรรมะโคจร อันเป็นไปสม่ำเสมอ ท่านนั้นก็ย่อมว่า ตรงเวลากันหน่อยเถิ้ด , แต่ในแง่ ที่ให้ใจหาย ให้ใจร้าย ให้ใจเสีย ก็คงจะต้องเกี่ยง ให้เกี่ยว กระทำโวหารทำนองขมขื่น ตีคารมว่าเช่นนี้องุ่นเปรี้ยว! จะใส่ลงไปในทุกข้อความทำไม? จะ! ก็แค่ในเรื่องชาติภาษา และชาติตามโบราณสมัย ซึ่งคุณค่า และวิถีชีวิตของมนุษย์ในวันนี้ ย่อมเดินไปแล้ว เป็นอันมาก แล้วเพราะวันเวลา ไม่ว่าจะเปรี้ยวหวาน เค็มมัน หรือเผ็ด (ฉิบ!) ลงแต่เหตุถึงรสวิมุตติ์ไม่ทราบ เรื่อง ก็จะไม่ค่อย ได้คอยใคร พอไม่มีใจคล้อย ด้วยความสุข ด้วยใจโคจรที่สม่ำเสมอ เช่นนี้ กระทำธง ไว้ให้ใครแลเห็น เสียบ้าง
เสนอ! แค่นไค้ แต่พูดได้ แต่ว่าพวกชาติเรา หรือว่าชาติภาษา หรือชาติในทางวัฒนธรรมอะไรพวกนี้ก็ตาม ไม่ใช่ทุกข์อย่างนั้น เพราะว่าประเทศของเรา ดูเหมือนจะมีคนชื่อ นิรุตติ์! มาก ๆ เป็นที่สุดในโลก ซึ่งค่า ก็คือ หากมีอยู่จริงย่อมอาจจะให้เเปรียบเทียบอุปมาฯ หมายความ ตามบทบาทแห่งความเป็นจริง ว่า โลกนี้ ให้ปรากฏมี ‘นิรุตติธรรม’ (เสียง ทำ!) อยู่แล้วมาก เป็นสรีระตามแหล่ง บทแห่งชาติภาษาไทย นับแหล่งโพ้น ก็ไปจากนี้ มากตั้งแต่นี้ , ความแต่ซึ่งพานภาระ ธุระธุชธง จรดจอมดำรงแห่งกระบี่ธุช ยุทธ์ แห่งซึ่งบาทนาคาเสถียร อันไรก็หายจากโบราณกันหมด เพราะรัฐชาติ และเครื่องชูตรา กระทำธงอย่างรัฐชาติ ชาติรัฐ ซึ่งบทธงแถบ รังสรรค์ แลตัวรัฐเอกราช ณ ที่สถาปนา ไปตามสมัยนี้
แต่ว่าธงอักขระ กลับการณ์ ไม่ใช่ ธงอักขระว่าเป็นใหญ่ไปกว่าทั้งหมด เพราะว่าใครจะเป็นไรไปก็ช่าง เขาไม่ลดธงให้เลย เพราะเขาย้อนว่า นี้เป็นธงอักขระธรรม เป็นตราศาสนา เป็นพระเจ้าอันไม่ยอมลดลงให้ใครเป็นใหญ่ เป็นน้อยแก่อะไรทั้งนั้น เพราะนิยามอยู่ที่ จะแทนอมตะ ซึ่งธงอักขะตามบทศาสนา ไปมากเช่นนั้น ก็เลยไม่ลดให้ เพราะดีแต่บทการไม่ทราบบริขาร อันเครื่องของสิ่งใดเป็น ‘อลคัททะ’ คือท่านไม่รู้ ท่านไม่พบว่า นี้เป็นธงเอกชนหรือ เป็นธงปัจจัตตัง หรือ? อย่างไรกันแน่ ไม่รู้จัก? ก็ไม่รู้จะลดจะเพิ่มอย่างไรให้หมดแล้ว นับไปนี้ ท่านก็เลยไม่ให้มีการเคารพด้วยการลดธงอันนั้น ๆ ให้ เพราะไม่เห็นเสียว่าเกี่ยวกับวิธีการหรือสีสัน แต่บทเกี่ยวกับว่า ทั้งเราทั้งเขา จะทำเป็นตราชู ตราเชิด เกิดการณ์ทุก ๆ อาการ ซึ่งอันมิยอม ให้ศักดิ์ศรี และความศักสิทธิ์ นี้ จบลงไปได้
ตกลง แต่ว่า ธง! ไม่ใช่ตรา ธง เพราะจะให้เห็นภูเขาซึ่งจะพริ้วมิได้ แต่กับธงปัจจุบันกำหนดว่า พริ้วได้ แลเล็ง ต้องมีจังหวะ ต้องมีเวลา มีแถบสี แล้วอันนั้นต้องควร ที่จะต้องวาดธรรมชาติสีสัน ไปตามจังหวะ และเวลาของเรื่อง จึงอำนวยให้ความสุข, แต่ว่าการเชิด หรือที่ใครจะชูตราอะไร? ให้เป็นแท้ถาวร พ้น เป็นนิรันตราย จนจบสิ้นเหตุแห่งการที่จะมีมนุษย์ใจสู้ เช่นนั้น ๆ ความ ก็จงอย่าจัดว่าเป็นประเภทธง ตามประเภท แต่จงจัดว่าเป็นธรรม , ซึ่งธรรม! ก็ย่อมมีไปด้วย ๒อย่าง คือพุทธธรรม ๑ และอภิธรรม ๑ คือสมมุติที่ไม่ใช่บุคคล ซึ่งคือ ‘อภิ’ ใดนั้น ฉะนั้นเอง น่าควรที่จะต้องเรียกว่า บทปริวรรต! ซึ่ง ความอันใดแต่ยังไม่อาจจะปริวรรต เช่นนั้นคนก็ไม่อาจที่จะให้ชูขึ้น เพราะเหตุด้วย เป็นการค้างคา ลงสลัก อยู่ทำนองที่น่าจะห่วง ถึงต้องสรุปว่า จำต้องมีธรรมปริวรรต หรือธรรมานุวัติปริวรรต…