คติธรรม?…ความจริงจะถือว่าพระพุทธเจ้าดลบันดาล ก็พึงจะถือว่ากล่าวชอบ ก็ได้ อันดั่งนี้ อย่าเพ่อหาว่า ใคร่จะรังแต่การพร่ำเพรื่อ หาการจะให้หย่อนกำลังความเพียร ให้หมดไป แต่อย่างไร?, ไม่มี มิใช่จะเป็นอย่างนั้น เพราะใช่ทุก ๆ คนจะเป็นอย่างนั้นเพราะว่า แต่เราควรกล่าวบทกำลังใจตามชนิด ซึ่งในคนภายนอกศาสนา เขาก็แลเห็นไปอย่าง ๑ ในทางผู้รู้ดี ในทางศาสนามาตั้งแต่โบราณกาลก่อน เขาก็ย่อมได้รู้เห็นอย่าง ๑ อันผิดแผกแยกประเด็น จะไม่ให้เสียกำลังเรื่อง จนอ่อนประเด็นลงไปนั้น จะทำอย่างไร?หากถามว่า ทำไมท่านจึงดลบันดาลเล่า ใช่ค้นคว้าจะทำคติพระเจ้าไปด้วยหรือ แล้วศาสนาพุทธทำไม? คับแคบ! เพราะว่าเราเป็นกระจกเลนส์ หรือพริซึม จำพวกชนิดที่เกิดมาเป็นชนิดแห่งการรวมแสง ดั่งที่ท่านสาธิต ให้ได้ไต่สวนแล้วแสดงมา ทั้งหมดแล้วนั้นเช่นว่าทุกคนเรา ไม่ใช่คนที่ทำความดีระดับหมู่บ้าน หรือได้ทำความดีแต่ระดับตำบล เท่านั้น หากแต่ว่าทุกคนที่ทำความดี ความดีชนิดนั้น ๆ ก็เป็นความดีระดับโลกด้วย แต่! ในทางพุทธศาสนาอาจไม่ใช่เลย เพราะว่าในทางพุทธศาสนาถือว่า การกระทำความดี เป็นกรรมดี ไปใน ๑หมื่นจักรวาล อยู่ใน ๑หมื่นจักรวาล ของพระพุทธเจ้า ที่มีพระพุทธเจ้า ซึ่งตรงนี้ ก็เป็นอันจะสาธยาย หรือให้หาความหมายได้ ว่าตรงที่ องค์พระผู้สยัมภู ผู้ประกาศกระทำสัตย์สัพพัญญูแล้ว ทรงเป็นพระพุทธเจ้า พระองค์ตรัสแสดงว่า จักร! บทคือธรรมจักรอันบวร ฉะนั้น เราได้หมุน เราได้ให้กระทำให้เป็นไปแล้ว ไม่มีทางกลับคืน ย่อมแล่นฉิว ย่อมเป็นไป ซึ่งตามทาง (คือมรรค) เป็นไปตามบันดาล นั้น ๆ แล้ว ๆ เป็นไปตามความหมายแห่งการรู้แจ้ง เช่นนี้เอง ความเป็นจริง บทที่ท่านจะแสดงว่า อยู่แต่ ที่มีผู้บันดาล พระองค์ท่านพระพุทธเจ้าเราทรงบันดาล คือทรงได้ใช้พระพลกำลังหมุนธรรมจักร ตัวจักรอันแล่นโดยธรรม แล้วนั้น ก็จึงชื่อว่า พระพุทธเจ้า ผู้ทรงตรัสรู้ เป็นองค์ดลบันดาลเหนือพระเจ้า เพราะพระองค์ เป็นผู้ให้รวมมาซึ่งทิฏฐิชอบ อันกระจัดกระจายอยู่ โดยที่ไม่อาจได้แทงทะลุมาแต่บัดนี้ ฉะนั้น แยกก่อนว่า โดยการบันดาล หรือโดยธรรมะบันดาล ซึ่งไม่ใช่เรื่องแผ่เมตตา หรืออันให้ไมตรี ที่จะต้องกระทำโดยไม่มีที่สุด , ธรรมะประพฤติ ยกเรื่อง คงแต่!เฉพาะ บทชอบ อันตนจะทุ่มแต่การทำเวรทำกรรม ตามชอบ! คือคนเราในโลกจะต้องว่ารวมลง ที่ธรรมะบันดาล ไปตามจักรธรรมของพระพุทธเจ้า ฉะนั้น ตามแต่ความจะให้สมบูรณ์บริบูรณ์ สิ้นเชิง อันเป็นภายใน แต่เฉพาะในเขตทางภายใน ทางศาสนา…
คติธรรม?
返信削除…ความจริงจะถือว่าพระพุทธเจ้าดลบันดาล ก็พึงจะถือว่ากล่าวชอบ ก็ได้ อันดั่งนี้ อย่าเพ่อหาว่า ใคร่จะรังแต่การพร่ำเพรื่อ หาการจะให้หย่อนกำลังความเพียร ให้หมดไป แต่อย่างไร?, ไม่มี มิใช่จะเป็นอย่างนั้น เพราะใช่ทุก ๆ คนจะเป็นอย่างนั้น
เพราะว่า แต่เราควรกล่าวบทกำลังใจตามชนิด ซึ่งในคนภายนอกศาสนา เขาก็แลเห็นไปอย่าง ๑ ในทางผู้รู้ดี ในทางศาสนามาตั้งแต่โบราณกาลก่อน เขาก็ย่อมได้รู้เห็นอย่าง ๑ อันผิดแผกแยกประเด็น จะไม่ให้เสียกำลังเรื่อง จนอ่อนประเด็นลงไปนั้น จะทำอย่างไร?
หากถามว่า ทำไมท่านจึงดลบันดาลเล่า ใช่ค้นคว้าจะทำคติพระเจ้าไปด้วยหรือ แล้วศาสนาพุทธทำไม? คับแคบ! เพราะว่าเราเป็นกระจกเลนส์ หรือพริซึม จำพวกชนิดที่เกิดมาเป็นชนิดแห่งการรวมแสง ดั่งที่ท่านสาธิต ให้ได้ไต่สวนแล้วแสดงมา ทั้งหมดแล้วนั้น
เช่นว่าทุกคนเรา ไม่ใช่คนที่ทำความดีระดับหมู่บ้าน หรือได้ทำความดีแต่ระดับตำบล เท่านั้น หากแต่ว่าทุกคนที่ทำความดี ความดีชนิดนั้น ๆ ก็เป็นความดีระดับโลกด้วย แต่! ในทางพุทธศาสนาอาจไม่ใช่เลย เพราะว่าในทางพุทธศาสนาถือว่า การกระทำความดี เป็นกรรมดี ไปใน ๑หมื่นจักรวาล อยู่ใน ๑หมื่นจักรวาล ของพระพุทธเจ้า ที่มีพระพุทธเจ้า
ซึ่งตรงนี้ ก็เป็นอันจะสาธยาย หรือให้หาความหมายได้ ว่าตรงที่ องค์พระผู้สยัมภู ผู้ประกาศกระทำสัตย์สัพพัญญูแล้ว ทรงเป็นพระพุทธเจ้า พระองค์ตรัสแสดงว่า จักร! บทคือธรรมจักรอันบวร ฉะนั้น เราได้หมุน เราได้ให้กระทำให้เป็นไปแล้ว ไม่มีทางกลับคืน ย่อมแล่นฉิว ย่อมเป็นไป ซึ่งตามทาง (คือมรรค) เป็นไปตามบันดาล นั้น ๆ แล้ว ๆ เป็นไปตามความหมายแห่งการรู้แจ้ง
เช่นนี้เอง ความเป็นจริง บทที่ท่านจะแสดงว่า อยู่แต่ ที่มีผู้บันดาล พระองค์ท่านพระพุทธเจ้าเราทรงบันดาล คือทรงได้ใช้พระพลกำลังหมุนธรรมจักร ตัวจักรอันแล่นโดยธรรม แล้วนั้น ก็จึงชื่อว่า พระพุทธเจ้า ผู้ทรงตรัสรู้ เป็นองค์ดลบันดาลเหนือพระเจ้า เพราะพระองค์ เป็นผู้ให้รวมมาซึ่งทิฏฐิชอบ อันกระจัดกระจายอยู่ โดยที่ไม่อาจได้แทงทะลุ
มาแต่บัดนี้ ฉะนั้น แยกก่อนว่า โดยการบันดาล หรือโดยธรรมะบันดาล ซึ่งไม่ใช่เรื่องแผ่เมตตา หรืออันให้ไมตรี ที่จะต้องกระทำโดยไม่มีที่สุด , ธรรมะประพฤติ ยกเรื่อง คงแต่!เฉพาะ บทชอบ อันตนจะทุ่มแต่การทำเวรทำกรรม ตามชอบ! คือคนเราในโลกจะต้องว่ารวมลง ที่ธรรมะบันดาล ไปตามจักรธรรมของพระพุทธเจ้า ฉะนั้น ตามแต่ความจะให้สมบูรณ์บริบูรณ์ สิ้นเชิง อันเป็นภายใน แต่เฉพาะในเขตทางภายใน ทางศาสนา…